Nipplegate

Alvast een waarschuwing, dit schrijven bevat foto’s die sommigen misschien als onprettig ervaren. Maar dit hele verhaal is an sich onprettig. Dus jij het al niet wilt zien, probeer je dan even in te beelden wat ik er zelf van heb gevonden. Just saying… Maar in het kader van closure, is dit voor mij nodig. Nogmaals, je hoeft niet te lezen, hé?

Ergens in januari 2007 stond ik mezelf in te zepen onder de douche, toen ik opeens iets raars voelde aan de zijkant van mijn rechterborst. Iets met hoekjes en rafeltjes. Iets raars. En ik wist meteen, hoewel ik nog nooit direct iets met kanker te maken had gehad, dat het mis was. De geraadpleegde huisarts bevestigde het binnen een minuut. De oncoloog ook.

En daar zit je dan, 35 jaar oud. Moeder van een kleutertje. Met een dossier in het Antonie van Leeuwenhoek. Dat is een dingetje, kan ik u vertellen. Alles is goed afgelopen hoor, laat ik dat voorop stellen. Ik ben een toonbeeld van gezondheid en word vast heul, heul erg oud.

Wie het AvL kent, weet dat ze een onderzoeksziekenhuis zijn en dat ze werkelijk fantastische dingen doen. Wist je het niet, dan weet je het nu. Ik hou zo van die mensen. En toen ik ziek werd, hadden ze net iets nieuws bedacht. Als ik me niet vergis, was ik de derde bij wie ze het uitvoerden. (Op dit moment ga ik je even helpen herinneren dat je niet hoeft te lezen, hé?)

Het proces heet ‘Nipplebanking’. Wat, in het kort inhoudt, is dat ze tijdens de amputatie (lelijk woord, hé?) je tepel verwijderen en ergens anders op je lichaam plaatsen in de hoop deze te behouden. Bij mij was dat dus in mijn lies. Ik wilde er eigenlijk niet echt op ingaan, maar het idee dat ze *vloekwoord* net je tiet er af hebben gesneden en nu zit je met een *vloekwoord* tepel op een plek waar die niet hoort, is ook best een mindfuck. Maar toen ze het voorstelden, zei ik meteen ja. Want hoe gaaf zou dat zijn? Iets wat nog normaal bijft?

Waar ze echter nog geen rekening mee hadden gehouden, was met een dingetje dat ‘necrose’ heet. Het sterft af. En dan zit er een afstervend ding in je lies, terwijl je borst gevuld is met zoveel siliconen dat, mocht je op je giechel vallen, je gewoon weer omhoog stuitert. Echt, ik kan je niet vertellen hoeveel dat doet voor je vrouwelijkheid….. *zucht diep*

Dat ding woonde, als een soort van Alien, zes maanden mijn lies. Ik heb in die periode overigens ook de meest smakeloze grappen voorbij horen komen. Charming. En hoezee, daarna werd het weer getransplanteerd naar mijn siliconen-hoopje. En daar begon dat hele necrose-proces weer fijn overnieuw. Inmiddels haat ik dat stukje huid meer dan mijn hele borst-amputatie. Ik haatte het zo dat ik ze letterlijk heb gesmeekt om het weg te halen.

Ik bleek het nog lang volgehouden te hebben, het procedée was namelijk geen onverwijld succes blijkbaar. Ze hebben nog geprobeerd om er, voor het oog nog iets van te maken, maar op de één of andere manier pakte het pigment tijdens het tatoeëren niet, zelfs na 8 keer…

Ergo, Anietje heeft al ruim acht jaar geen tepel-achtig iets meer op haar rechterborst. Is dat in het licht van het grote geheel belangrijk? Nee. Is het voor mij belangrijk? Hell yeah… Want laten we wel wezen. Je uitkleden voor iemand anders wordt een issue. Naar jezelf kijken in de spiegel? Issue…. Je zelfbeeld? Issue… Voor mij betekent dat, dat ik dan liever maar niet meer kijk, laat staan iemand laat kijken. Te privé zegt u? Too much information? Ach ja, de waarheid is soms niet zo fraai.

Ik heb een vriendinnetje, Dénise van Zandvoort-Egger, die gespecialiseerd is in permanente make up en daar is ze echt heel, heel erg goed in. Kijk vooral op haar site Beautysalon La Luna. Welnu, een tijdje geleden vertelde ze mij dat ze bezig was met een specialisatie in het herstellen van de tepel en tepelhof. En dat ze dat gratis ging aanbieden aan vrouwen die te maken hebben gehad met borstkanker… (!) En of ik dat zou willen.

Gisteren was ik haar eerste, echte mens. En ik heb echt heel stoer gedaan toen ik bij haar was. Was ook niet zo heel moeilijk, want ten eerste deed het echt geen pijn en ten tweede is ze een professional tot en met. Maar toen ik thuis kwam, heb ik zo moeten huilen. Denise heeft een stukje van mij hersteld en daarmee kan ik mentaal ook weer een stukje sterker worden. Ze heeft me weer mijn vrouwelijkheid terug gegeven…. En nu is dat hoofdstuk klaar, letterlijk en figuurlijk.

Dank je wel, lieve schat. Zo trots op jou…